Trend na chrześcijaństwo w Korei

Trend na chrześcijaństwo w Korei....nieistotne nawet w jakiej: Północnej czy Południowej, choć dla dociekliwych wspomnę, że większy, ze względu na brak komunistycznego reżimu w Korei Południowej....jest zjawiskiem dość zaskakującym.
Rozpatrując kwestie społecznie-kulturowo stawiam pytanie: skąd w małym państewku Azji Dalekiej pojawia się nagle boom na tą, zdaje się zachodnią religię? W kraju wyrosłym na filozofii Konfucjusza i Buddy już prawie 10% to katolicy? I wciąż rosnąca tendencja zastanawia nawet lokalne władze. Z napięciem oglądałam program dokumentalny o tym, próbując zgadnąć powody. Globalizacja, to jasne, ale czemu akurat kojarzącę mi się z nudnymi, oklepanymi mszami chrześcijaństwo?
- Koreański i przy tym rzymsko-katolicki ksiądz zapytany przez dziennikarza stacji Discovery skąd taki nagły wzrost słupków popularności zachodniego wyznania, odpowiedział ze śmiechem, niczym mędrzec dziecku zadające dość głupiutkie pytanie : to pewien rodzaj trendu na to, co zachodnie i poszukiwanie lepszego w odmienności. To nic innego jak Wasz zachodni boom na filozofie Dalekiego Wschodu, jogę czy medytację!
Ha! Roześmiałam się! No tak!! Ech..my ludzie jednak jesteśmy zabawni. Zawsze znajdzie się garstka osób wiecznie poszukująca, wiecznie nie zaspokojona. Pragnąca odmienności i doszukująca się w niej szczęścia, spełnienia i czegoś lepszego, a nie w tym, co kulturowo nasze.
A może....zawsze znajdzie się garstka osób które ukojenia i mądrości poszukać muszą sami, a odmienność innych religii,wyznań czy nawet kultur przez to tylko, że są inne, niż nasze i nie związane z nasza kulturą i społeczną konwencją temu sprzyjają?

Jeszcze bardziej upewnia mnie to w przekonaniu, że w gruncie rzeczy wszystkie religie są do siebie podobne i mają podobną funkcję: zaspokojenie naturalnej duchowej potrzeby (pewnie w mniejszym stopniu mają ja nawet ateiści), nakreślenie najważniejszych wartości i wręczenie gotowego, sprawdzonego pakietu pt. ,,jak żyć’’. Wszak to, co nakazuje większość wyznań w istocie sprawy nie różni się specjalnie od tego, o czym prawią choćby psychologowie, tylko że ci ostatni posługują się innym, nowych i ,,naukowym’’ językiem. Ludzie zaś nie różnią się od siebie znacznie, nie zależnie od miejsca, czy kręgu kulturowego.
- Świetnie oddaje to powieść powieść Yanna Martela pt. Życie Pi o losach nastoletniego rozbitka, ocalałego z katastrofy statku w której zginęła jego cała rodzina. Chłopiec dryfuje po Pacyfiku przez 227 dni i aby przeżyć, musi dość szybko nauczyć się żyć w szalupie ratunkowej z tygrysem bengalskim. Twierdzi, że przeżycie siedmiu miesięcy tułaczki zawdzięcza towarzystwu wielkiego kota. Niepozornie książka doskonale oddaje istotę wiary w Boga i pokazuje uniwersalność wszystkich wyznań.

FOODING, Magda Gessler i pierogi....

W ostatnim numerze ,,Wprost'' można przeczytać dwa, bardzo interesujące artykuły dotyczące kulinarnych zwyczajów Polaków. Pierwszy opowiada o nowym trendzie, głównie najmłodszej części naszego nowego kapitalistycznego społeczeństwa: foodingu!

To nowatorski sposób spędzania wolnego czasu polegający ma tym, że znajomi umawiają się w kuchnio-jadalni jednego z nich, przynoszą produkty spożywcze i wspólnie gotują. Ktoś popija wino, ktoś miesza lub kroi, jeszcze ktoś inny podjada. Wszyscy jednak rozmawiają, biesiadują i ,,są razem'', tu i teraz, niemalże jak w rodzinie.
Gotowanie w kuchni....zamiast wyjścia do klubu? Okazuje się, że sporo osób bardziej preferuje tą pierwszą, smakowitą propozycję na piątkowy czy sobotni wieczór. Jak podnosi autor artykułu, a z czym ja się zgodzę: w zgiełku dnia codziennego i dobie barów szybkiej obsługi brakuje nam takich prostych chwil w których możemy usiąść z bliskimi i zjeść wspólnie prawdziwy posiłek, delektować się zapachem jedzenia i zwyczajnie porozmawiać lub się wygadać.
Chodzi jednak nie tylko o to!! Polacy coraz częściej podróżują, również w dalekie, egzotyczne miejsca, skąd przywożą mnóstwo nowych pomysłów na pobudzenie kubków smakowych. Takie spotkania to wymiana niemalże kulturowa, tylko że pomiędzy rodakami. Relaksują, bo wspominamy udane wakacje czy daleką wyprawę i sprawiają przyjemność nie tylko fizjologiczną, ale też poznawczą.
Wtrącając: sama uwielbiam tą formę spędzania wolnego czasu i wspólnie z przyjaciółmi przyrządzałam już dania kuchni meksykańskiej, hiszpańską tortille, arabskie hammus oraz parokrotnie znane i uwielbiane przez Warszawiaków sushi!! Następne w kolejce są polskie pierogi, bez wątpienia trudniejsze w przygotowaniu, niż egzotyczne, nierodzime dania.

Co ma do powiedzenia na temat kulinarnego wyrafinowania Polaków dość ekscentryczna osóbka - Magda Gessler? Drugi artykuł to wywiad właśnie z tą dość ciekawą postacią medialną i dla wielu gastronomicznym autorytetem. Dla mnie jest ona osobom
z bardzo bogatym i międzynarodowym doświadczeniem i prawdziwą pasjonatką wyrafinowanego stołowania się! Co trzeba brać pod uwagę czytając czy słuchając jej wypowiedzi.
Zaczyna się od wyśmiewania: PRL-owskich kotletów schabowych i barszczu z koncentratu, potem mody na hod-dogi z białych budek i falę dań kuchni włoskiej (choć ta moda trwa na peryferiach do dziś). Ponoć odbyły się pewne próby rozpropagowania specjałów francuskich, ale ta kuchnia była dla Polaków zbyt droga. Był też boom na chłopskie jadło, a teraz mamy albo chińszczyznę i kebaby dla robotników i biedniejszej klasy średniej albo stołowanie się w susharniach w przypadku młodych yupee: ,,jedząc sushi młody człowiek ma poczucie, że zjadł zdrowo i absolutnie modnie'', czytamy.
Pani Magda nawiązuje również do foodingu, który bardzo jej się podoba, ale jej zdaniem młodzi ludzie potrzebują ,,przewodnika'' - a najlepiej, żeby była nim ona sama, w przeciwnym razie nie będzie tak wyrafinowanie, jakby sobie tego życzyła <-- a="" br="" doda="" eby="" prosi="" si="" to="">
Co ja, jako czytelnik wyciągam z tego artykułu? Kluczowy wniosek: Polska wreszcie zaczyna się otrząsać!! Po okresie PRL-u, dobie prawdziwego kulinarnego przestoju i absolutnego zatracenia wszelkich tradycji wreszcie zaczynamy wiedzieć co to znaczy dobrze zjeść!
Może nasze początki po transformacji '89 były różnorodne, to dość kiczowate i dopiero teraz zaczynamy ,,jeść na poziomie''. Istnieje również jakaś nadzieja, że w końcu zaczniemy przypominać sobie co było przed okresem komuny i doceniać dawną kuchnię, tą która jest naprawdę nasza.
Trąciło mnie również na pewną refleksje: gdy przeczytałam tekst wpadła mi do głowy pewna analogia do Stanów Zjednoczonych. Mimo, że nasze Państwo istnieje od (powiedzmy) 966 roku, to okres komunizmu niemalże zresetował naszą kulturę i pewne procesy społeczno-kulturalne przebiegają podobnie, jak ma to miejsce w Stanach, a dobrym tego przykładem może być na przykład jedzenie. Choć zarówno Stany jak i Polska mają swoje regionalne specjały, to jednak odżywiamy się albo prostymi daniami z czasów wcale dawnych (Polska: PRL, USA: początki powstawania Państwa), albo multikulturowymi potrawami zapożyczanymi od innych.

Niestety tylko w nielicznych domach przetrwała tradycja lub pamięć o ,,prawdziwej kuchni polskiej'' i jeśli chcemy do takiej powrócić, a ponoć jest do czego, to odwiedzajmy nasze babcie, odgrzebujmy stare książki kucharskie i zabierajmy się do lepienia pierogów...

Kiedyś słuchaliśmy się

 "(...) Kiedyś słuchaliśmy się mamy, taty, cioci, babci, albo księdza(...)
(...) dzisiaj słuchamy się tabloidów, telewizji, gazet no i tego, co mówią celebryci (...)"

Chyba trudno się z tym nie zgodzić i oba źródła są paradoksalnie do siebie porównywalne...  

Przedmowa

DO KOGO.... kieruję treść bloga?
Dedykację składam na ręce moich przyjaciół, niestety coraz częściej rozsianych po całym świecie i ludzi którzy często zastanawiają się – ujmują rzecz patetycznie, nad kierunkiem w jakim zmierza świat, społeczeństwo, może nawet cała ludzkość.
O CZYM?
Jako, że jestem Kobietą i przyszłym Psychologiem Społecznym, wyczuwającym czasem społecznie stawiane pytania, będzie dużo mądrowania się na temat życia. Zostanie podjęta próba odpowiedzi na odwieczne pytanie: ,,jak mamy żyć’’, bądź próba podsunięcia pewnych perspektyw i niekonwencjonalnych ujęć na to zagadnienie: pewnie też w mocno kobiecym, frywolnym i rozwlekającym wydaniu. Sporo rzeczy będę też po prostu recenzować lub tłumaczyć.

JAK?
Temat jest dość poważny: życie, społeczeństwo i człowiek jako istota społeczna (wrrr), ale nie należę do fanatyków, sztywnych poznawczo i traktujących wszystko zbyt serio. Tak też pewnie NIE będę pisać. Bynajmniej, ...trochę z boku, raczej unikając wypowiedzi jednoznacznie ocennych.
Talentu pisarskiego Bóg mi niestety poskąpił, na szczęście ratuję się czasem zwięzłością myśli.....

PO CO?
Dla przyjemności, dla zbadania nastrojów społecznych odbiorców, w celu (mam nadzieję) poznania ludzi o podobnej percepcji świata, ku poszerzaniu wiedzy i pomnażaniu szarych komórek.

CO SKŁONIŁO MNIE DO ZAŁOŻENIA BLOGA?
Jakaś niespełniona introwertyczna część mnie.
Lecz przede wszystkim parę fajnych ,,humanistycznych’’, w większości kobiecych ROZMÓW z piekielnie ciekawymi osobami i wypływających z nich zaskakująco logicznych i prostych wniosków. I w końcu myśl, że pożytecznie byłoby się z takimi wnioskami podzielić w przypadkowym gronie.