Mamusiu, doktorat to nie mój temperament...

 Jak chętnie ludzie rezygnują z siebie! To zrozumiałe, bo siebie trudno znaleźć - napisał Sławomir Mrożek i moim zdaniem miał rację. Bardzo niewielu osobom udaje się szybko znaleźć siebie, swoje talenty i swoje prawdziwe, najpełniejsze ,,ja''.  Prawdopodobnie większość z nas potrzebuje na to nieco więcej czasu i pracy, ale warto, bo gra toczy się o nasze szczęście, o wykonywanie naszej ,,pracy'' z przyjemnością, z poczuciem flow i o większym pożytku nie tylko dla nas samych, ale również dla innych. 
Wyobraźmy sobie bowiem świat, w którym każdy robi to, co zgodne z jego naturą, z jego ukrytym wcześniej potencjałem. Społeczeństwo ludzi wyzwolonych od powinności i wewnętrznego głosu rodziców (tzw. ja powinnościowe), ludzi którzy nie realizują wizji i sugestii swoich rodziców lub nie wybierają konwencjonalnych dróg (ja idealne). Byłoby to bez wątpienia społeczeństwo ludzi o wiele bardziej szczęśliwych i mniej zestresowanych. Najpewniej również bardziej wobec siebie życzliwych i użytecznych.

  Niektóre filozofie dalekiego wschodu zakładają co prawda, że życie powinno polegać na tym, aby stawiać czoło naszym największym słabościom. I tak, jeśli jesteśmy kiepscy z matematyki, to powinniśmy zająć się matematyką. Jeśli nie umiemy przemawiać, naszym nadrzędnym celem powinno być zostanie świetnym mówcą. Znam bardzo wiele osób, które właśnie w ten sposób podejmowały swoje najważniejsze życiowe decyzje, a wcale nie pochodzą z dalekiego wschodu. Nie wykluczone nawet, że czas i praca jaką włożymy w ,,naprawianie siebie'' w końcu przyniesie wymierne rezultaty, ale nasz ogromny wkład i stres temu towarzyszący mogą w końcu odbić się nawet na naszym zdrowiu. W najlepszym razie będziemy mogli mówić o wypaleniu zawodowym. 

Znowu zacytuje, tym razem posłankę Joannę Senyszyn (fajny wywiad z nią tutaj), że ,,tylko młodym ludziom wydaje się, że praca to obowiązek. Z upływem czasu okazuje się, że jedyne co człowieka nie nudzi to właśnie praca'' I jeśli założymy, że nasza praca, to ciągłe wykorzystywanie i rozwijanie naszego potencjału i umiejętności,  trudności, przeszkody i pot, ale co ważniejsze.... również poczucie satysfakcji, pewnej łatwości w tym co robimy i poczucie flow i zestawimy to z różnymi  kruchymi i  doraźnymi przyjemnościami, to odważna teza profesor Senyszyn nie wydaje się wcale taka fałszywa czy kontrowersyjna.

Polskie, miejscami zatwardziałe społeczeństwo oraz system edukacyjny nie bardzo zachęcają do poszukiwań naszych talentów. W szkole nie bardzo również  jest czas, aby zająć się tymi mniej oczywistymi przypadkami uczniów. Również dlatego, że źle pojmujemy zjawisko talentu i potencjału. Dzielimy młodych uczniów na dobrych i złych. Bardziej obiektywni nauczyciele i rodzice wyróżniają może jeszcze tych średniaków, uczniów przeciętnych, albo ,,zdolnych, ale leniwych''. 
Tym samym poszukiwania stają się często sprawą indywidualną, zwykle już dorosłych ludzi, bo w końcu świadomych, że warto!
Każdy, kto choć raz w życiu próbując czegoś nowego, eksplorując świat poczuł owe flow wie o czym mówię. Niestety wielu z nas nie wierzy w powodzenie i poddaje się lub tchórzy. Tak właśnie skwitował sytuację Mrożek. 

Zasłyszałam niedawno w pewnej radiowej audycji historie chłopca, który był najgorszym i najniegrzeczniejszym uczniem w klasie. Przeszkadzał wszystkim, był nadpobudliwy, nie bardzo chciał się uczyć. Aż kiedyś pewien nauczyciel uwierzył w niego i dał mu skrzypce oraz odrobinę cierpliwości. Okazało się, że chłopiec ma wielki talent muzyczny i po tym epizodzie jego zachowanie w środowisku zupełnie się zmieniło.

Skupmy się zatem na odnalezieniu własnych skrzypiec....

 .....ale jak się już odnajdzie, to.... odważnie trzeba się ich trzymać i nie bać realizacji marzeń. 


LINK DO AUDYCJI TRÓJKI - POLECAM

Do czego może służyć sztuka....

,,Art must be beautiful, artist must be beautiful'' - tym sarkazmem Marina Abramović otwiera bardzo ważny w przekazie temat: po co właściwie nam sztuka, czemu służy, czym właściwie jest i czy współczesny człowiek nie myli jej czasem - sztuki - z estetyką.

Nie istnieje spójna, ogólnie przyjęta definicja sztuki (nie ma takiej nawet na Wikipedii) i gdy przypatrzymy się bliżej funkcjom sztuki, zaczynamy dostrzegać ich mnogość. Dla niektórych najważniejsza to funkcja estetyczna: sztuka ma tworzyć piękno, którym my, zwykli ludzie mamy się następnie otaczać.
Współcześnie bardzo ważna funkcją jest ta społeczna, a w niej również edukacyjna, dydaktyczna.
Dlaczego? Bo w krajach rozwiniętych i rozwijających się, gdzie zauważa się bardzo wiele problemów społecznych i je dyskutuje, czasem nawet to życie społeczne ulepsza, ....sztuka może stanowić najdobitniejszą i najefektywniejszą formę przekazu.

Gdy obserwuje w swoim otoczeniu artystów, to dostrzegam w nich jedną wspólna wszystkim umiejętność: wrażliwość na rzeczy małe i talent do wyrażenia dostrzeżonej sprawy, często błahostki i elementu zdawało by się tak mało istotnego, ale przy całym dziele elementu, jak się finalnie okazuje, kluczowego. Zupełnie jak trywialne picie wody, o której w istocie bardzo wielu z nas w ciągu dnia zapomina, a za pomocą którego Abramović chce nam przypomnieć o zachowaniu prostoty w naszym codziennym życiu i niezapominaniu o sprawach najważniejszych.


http://gildedbirds.net/2013/03/22/marina-abramovic/ - źródło inspiracji do posta. Polecam uwadze artykuły i wywiady z Mariną Abramović. Poświęciła całe swoje życie sztuce. Znana jest głównie ze swych spektakularnych i kontrowersyjnych performersów, często z użyciem nagości. Ostatnio również współpracowała z Lady Gagą.

Detroit - modelowe miasto.

Detroit,  stało się istnym laboratorium lewicowych polityków i stworzyło społeczeństwo zależne od państwa, a gospodarkę miasta zależną od jej mieszkańców, a nie potrzeb runku. Przepis na gwarantowane bankructwo, które właśnie realizowane jest przez Włochy, Hiszpanie czy niedawno Grecję.